Przejdź do zawartości

Derek Bailey

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Derek Bailey
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 stycznia 1930
Sheffield

Data i miejsce śmierci

25 grudnia 2005
Londyn

Instrumenty

gitara

Gatunki

jazz, muzyka awangardowa

Derek Bailey (ur. 29 stycznia 1930 w Sheffield, zm. 25 grudnia 2005 w Londynie[1]) – brytyjski awangardowy gitarzysta jazzowy. Znany ze swoich amelodycznych, atonalnych improwizacji oraz skłonności do eksperymentów[1]. Jest uważany ze jedną z najważniejszych postaci europejskiej sceny jazzu improwizującego i free jazzu[2], a w późniejszym okresie twórczości do pierwszych znanych muzyków jazzowych współpracujących z DJ-ami i eksperymentujących z elementami drum’n'bassu[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Bailey urodził się w muzykalnej rodzinie, jego dziadek oraz wujek byli muzykami. W latach 50. zaczął profesjonalnie grać na gitarze, na początku w zespołach grającym raczej muzykę popularną[4]. We wczesnych latach 60. był członkiem jazzowego tria Joseph Holbrooke (nazwanym tak od nazwiska angielskiego kompozytora przełomu XIX i XX wieku), założonego wraz z Tonym Oxleyem i Gavinem Bryarsem. Muzyka tria była sytuowana stylistycznie „pomiędzy późnym Coltrane’em, Billem Evansem, Johnem Cage’em i Karlheinzem Stockhausenem[4]. W 1966 roku Bailey przeprowadził się do Londynu, gdzie grał m.in. z Evanem Parkerem, Dave’em Hollandem, Kennym Wheelerem czy Johnem Stevensem. Od 1970 do lat 90. nagrywał dla założonego razem z Parkerem i Tonym Oxleyem wydawnictwa Incus. W 1976 roku założył improwizujący projekt-festiwal Company, w którym uczestniczyli m.in. Anthony Braxton i Steve Lacy. W latach 80. i 90. współpracował też z Johnem Zornem, Fredem Frithem, Cecilem Taylorem, Tonym Williamsem i Patem Methenym. Jego ostatnie albumy zostały wydane przez wydawnictwo Zorna, Tzadik.

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Karyobin (z SME, Island Records, 1968)
  • The Topography of the Lungs (z Hanem Benninkiem i Evanem Parkerem, Incus, 1970)
  • The Music Improvisation Company, 1968–1971 (z Music Improvisation Company, Incus, 1971)
  • The London Concert (z Evanem Parkerem, Incus, 1971)
  • Solo Guitar Volume 1 (Incus, 1971, reedycja 1992)
  • Solo Guitar Volume 2 (Incus, 1972)
  • First Duo Concert (z Anthonym Braxtonem, Emanem, 1974, reedycja 1996)
  • Lot 74 – Solo Improvisations (Incus, 1974)
  • Improvisation (Cramps Records, 1975)
  • Jesus’ Blood Never Failed Me Yet/The Sinking of the Titanic (z Gavinem Bryarsem i in., Obscure Records, 1975)
  • Company 6 & 7 (z Lolem Coxhillem, Hanem Benninkiem, Leo Smithem, Tristanem Honsingerem, Steve’em Beresfordem, Anthonym Braxtonem i in., Incus, 1977, reedycja 1992)
  • Drops (z Andreą Centazzo, Inctus, 1977)
  • Dart Drug (z Jamiem Muirem, Incus, 1981)
  • Aida (Incus, 1982, reedycja Dexter’s Cigar, 1996)
  • Cyro (z Cyro Baptistą, Incus, 1982)
  • Yankees (z Johnem Zornem i George’em Lewisem, Celluloid / Charly, 1983)
  • Figuring (z Barre Phillipsem, Incus, 1987)
  • Takes Fakes and Dead She Dances (Incus, 1987)
  • Lace (Emanem, 1989)
  • Village Life (z Thebe Lipere’em i Louisem Moholo, Incus, 1992)
  • Playing (z Johnem Stevensem, Incus, 1992)
  • Wireforks (z Henrym Kaiserem, Shanachie/Jazz, 1993)
  • Rappin & Tappin (z Willem Gainesem, Incus, 1994)
  • Saisoro (z Yoshidą Tatsuya i Masudą Ryuishi, Tzadik, 1995)
  • Harras (z Johnem Zornem i Williamem Parkerem, 1995)
  • Guitar, Drums ‘n’ Bass (z DJ-em Ninjem, Avant, 1996)
  • The Sign Of Four (z Patem Methenym, Greggiem Bendianem, Paulem Wertico, Knitting Factory, 1997)
  • llaer (z Ingarem Zachem, SOFA, 2000)
  • Barcelona (z Agustim Fernandezem, Hopscotch Records, 2001)
  • Ballads (Tzadik, 2002)
  • Pieces for Guitar (Tzadik, 2002)
  • Limescale (z Tonym Bevanem, Incus, 2002)
  • Blemish (z Davidem Sylvianem, Samadhisound, 2003)
  • Soshin (z Fredem Frithem i Antoine’em Berthiaume’em, Ambiances Magnetiques, 2003)
  • Scale Points On The Fever Curve (z Milo Fine’em, Emanem, 2003)
  • The Gospel Record (z Amy Denio, Dennisem Palmerem, Shaking Ray Records, 2005)
  • Carpal Tunnel (Tzadik, 2005)
  • The Moat Recordings (jako Joseph Holbrooke, Tzadik, 2006)
  • To Play (The Blemish Sessions) (Samadhi, 2006)
  • Standards (Tzadik, 2007)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Chris Kelsey: Derek Bailey Biography. AllMusic.com. [dostęp 2013-08-02]. (ang.).
  2. Joachim-Ernst Berendt, Günther Huesmann: Das Jazzbuch: Von New Orleans bis ins 21. Jahrhundert. Frankfurt am Main: S. Fischer, 2007, s. 40. ISBN 9-783-59601596-42.
  3. Joachim-Ernst Berendt, Günther Huesmann: Das Jazzbuch: Von New Orleans bis ins 21. Jahrhundert. Frankfurt am Main: S. Fischer, 2007, s. 89. ISBN 9-783-59601596-42.
  4. a b Maciej Karłowski: Derek Bailey – heros gitary nie grający riffów. jazzarium.pl. [dostęp 2014-02-02].